اتصال یک دندان با استخوان و بافت لثه از طریق الیاف پریودنتال است برای همین یک دندان سالم درون حفره دندانی معلق است و به همه جهات حرکت دارد و در هنگام جویدن به درون حفره نفوذ می کند ولی ایمپلنت درون حفره استخوانی ثابت است و حرکت ندارد . به همین دلیل است که موقع ساخت پروتز روکش های ایمپلنت کمی کوتاهتر ساخته می شود تا در هنگام جویدن وقتی که دندانهای طبیعی درون حفره فرو می رود با دندان های ایمپلنتی هم اندازه شوند . بعلت این تفاوت نمیتوان ایمپلنت و دندان طبیعی را در یک بریج بکار برد مگر در شرایط استثنائی از قبیل فک جوش بودن دندان ها و اینکه چاره ی دیگر جز این کار نداشته باشیم اگر روکش ایمپلنت ها کوتاهتر ساخته نشوند تمامی فشارهای جویدن به ایمپلنت ها وارد می شوند . در مورد بافت لثه دندان طبیعی به لثه چسبیده است ولی لثه به ایمپلنت نمی چسبد فقط شکل قالب ایمپلنت می شود به همین خاطر بهداشت نقش بسزایی در درمان با ایمپلنت دارد .
کوچک بودن عرض باکولینگلوال ایمپلنت
یک نکته مثبت در مورد درمان ایمپلنت و بیماریهای پریودنتال وجود دارد از آنجاییکه حیات میکروبی نیازمند دندان بعنوان ماده غذایی است و ایمپلنت تامین کننده این نیاز نیست تنوع کمتری از میکروب ها در اطراف ایمپلنت رشد می کنند .
عدم وجود لثه مثلثی
سطح جونده ساده تر
از نظر سایز هم ایمپلنت ها پروتز کوچکتری نسبت به دندان طبیعی خواهند داشت چون از لحاظ اندازه ریشه هم سایز کوچکتری دارند بجز دندان سانترال فک پایین که گاهی یک ایمپلنت برای دو دندان کاشته می شود چون ریشه ایمپلنت ممکن است از ریشه دندان سانترال طبیعی فک پایین بزرگتر باشد .
اکلوزال کوتاه تر
در دندان های کرسی تضاد سایز ریشه ایمپلنت و ریشه دندان طبیعی زیاد است و این باعث می شود مواد غذایی در زیر روکش ایمپلنت جمع شود چون طوق یک ایمپلنت حدود 4 میلیمتر است و طول پروتز ان 10 میلیمتر یعنی 6 میلیمتر فضا در زیر پروتز وجود خواهد داشت . از لحاظ عرض باکولینگوالی پروتز کمی کوچکتر از دندان طبیعی ساخته می شود .
طوق ایمپلنت باریکتر
سطح جونده پروتز ایمپلنت برجستگی های کمتری دارد تا فشارهای جانبی کمتری را متحمل شود ، کوچکتر ساختن روکش ایمپلنت وسطح جونده مسطح تر بخاطر کوچکتر بودن ریشه ایمپلنت نسبت به ریشه طبیعی است .
پرسلن صورتی بجای لثه از دست رفته