جراح ارتوپد سوئدی بنام دکتر برانمارک برای اتصال تکه های شکسته استخوان از پیچ های مختلف فلزی استفاده می کرد . برای اینکار استیل ، نقره و تیتانیوم را مورد استفاده قرار داد و در مطالعاتش متوجه شد که بعد از گذشت زمان پیچ های تیتانیومی به استخوان متصل می شوند و نمی تواند آنها را براحتی از استخوان جدا کند او این پدیده را اسیوانتگریشن نامید یعنی همبستگی بین فلز و استخوان، بعد ها به این فکر افتاد که از این نتیجه برای جایگزینی دندان از دست رفته استفاده کند و بدین ترتیب در سال 1965 اولین ایمپلنت دندانی ساخته و مورد استفاده قرار گرفت .
رفته رفته با انجام آزمایشات متوجه شدند هر چه سطح ایمپلنت متخلخل تر باشد چسبندگی آن با استخوان بیشتر می شود و براحتی از استخوان جدا نمی شود.
همبستگی ایمپلنت با استخوان به این علت است که بدن تیتانیوم را با خود سازگار می داند و به همین علت روی سطح تیتانیوم شروع به استخوان سازی می کند بطوریکه این همبستگی تا حدی پیش می رود که بعد از گذشت سه ماه تیتانیوم را نمی توان براحتی از استخوان جدا کرد .
در اصل هیچ اتصال شیمیایی بین استخوان و تیتانیوم بوجود نمی آید فقط همبستگی فیزیکی به حدی می رسد که تیتانیوم در استخوان درگیر می شود و به آسانی امکان جدایی آن وجود ندارد .
اگر فرض کنیم که در روز جراحی کاشت ایمپلنت تیتانیوم با نیرویی معادل 25 نیوتن در استخوان قرار گیرد بعد از زمان لازم متناسب با فک بالا یا پایین نیرویی معادل 450 نیوتن لازم است تا بتوانیم تیتانیوم را از استخوان جدا کنیم و تا یکسال این همبستگی به علت متراکم
تر شدن استخوان بیشتر می شود و زمانیکه استخوان به نهایت maturation برسد نیرویی معادل 700 نیوتن لازم است تا بتوانیم آنرا از استخوان جدا کنیم.
امروزه سازندگان ایمپلنت های دندانی سعی دارند که با طراحی در شکل ایمپلنت مساحت آن را بزرگتر نمایند و با فن آوری سند بلاست و اسید شور کردن سطح ایمپلنت تخلخل بیشتری ایجاد کنند که سلول های استخوانی بیشتری در سطح ایمپلنت تولید شود و همبستگی با استخوان افزایش بیابد .
در ابتدای پیدایش ایمپلنت هیچگونه فن آوری روی سطح ایمپلنت وجود نداشت و ایمپلنت ها فقط به شکل یک پیچ ساخته می شدند برای همین درصد موفقیت این عمل بسیار کمتر از حال حاضر بود و برای رسیدن به موفقیت بیشتر اعمال جراحی پیچیده تر از حال حاضر بود مثلا اینکه کاشت ایمپلنت در شرایط بیمارستانی و جراحی های وسیع فکی انجام میشد که در صد موفقیت بیشتر باشد مثلا برای کاشت یک واحد ایمپلنت که امروزه ظرف 3 دقیقه و در شرایط مطب انجام می شود در گذشته بیمار را به بیمارستان و اطاق عمل می بردند و طی یک جراحی وسیع سطح بزرگی فلپ لثه در ناحیه وستیبول به وسعت 4 دندان یا بیشتر داده میشد تا ایمپلنت کاشته شده تحت
هیچ عنوان با محیط داخل دهان ارتباط نداشته باشد و جراحی بزرگ به این خاطر بود که محل بخیه ها از ایمپلنت دور باشد و با همه این پیشگیری ها نرخ موفقیت از حال حاضر که این ملاحظات انجام نمی شود کمتر بود .
با انجام سند بلاست خلل و فرج هایی به اندازه بیست تا چهل میکرون روی سطح ایمپلنت ایجاد می شود که در نتیجه مساحت ایمپلنت را تا چند برابر بیشتر می کند موادی که در سند بلاست بکار می رود ذرات آلومینیوم اکساید یا هیدروکسی آپاتیت و یا گویچه های تیتانیوم اکساید است .
ایجاد حفره ها بستگی به سایز ذرات و سیستم بلاستینگ دارد امروزه سازندگان برتر این پروسه را با دقت بیشتر انجام می دهند و در بهترین شرایط بصورت رباتیک و منظم و یکپارچه انجام می شود و از ابزار های دقیق تری استفاده می کنند به همین خاطر است که قیمت تولید و عرضه ایمپلنت ها متفاوت است .
اسید شور کردن ایمپلنت پروسه بسیار مهم و پر هزینه ای برای سازندگان است . اهمیت آن به این دلیل است که با اسید شور کردن خلل و فرجی در ابعاد 2 تا 4 میکرون به وجود می آید که این پروسه باعث می شود مساحت ایمپلنت با سند بلاست و اسید شوری دقیق تا 400 برابر بزرگتر شود و به همین خاطر موفقیت ایمپلنت افزایش پیدا کرده و جراحی های آن ساده تر شده
اسید شور کردن ایمپلنت هم از مراحل دست و پا گیر و پرهزینه است چون در این مرحله قسمت هایی که نباید اسیدی شوند با ماده تفلون پوشانده می شود و بعد از اسید شوری دوباره این مواد باید پاک شوند
مطلوب تری حاصل شود ، در ضمن در اروپا و آمریکا اسید شور کردن فقط در بعضی شهرها مجاز است و به همین خاطر هزینه این کار بالا تر می رود .
فن آوری جدید تری که امروزه شاهد آن هستیم پروسه ACTIVE کردن ایمپلنت است که سطح ایمپلنت به مواد نانو آغشته می شود که با این کار حرکت سلول های استخوان ساز به سمت ایمپلنت می شود و بنابراین تشکیل استخوان اطراف ایمپلنت تا 20 در صد سریعتر انجام می‌شود ولی بجز این سرعت استخوان سازی مزیتی به بقیه ندارد .
بعنوان مثال ایمپلنت بدون سطح اکتیو اگر5 ماه نیاز به جوش خوردن داشته باشد یک ایمپلنت اکتیو 4 ماه زمان لازم دارد و در سایر موارد مساوی هستند و بعد از اسیواینتگریشن کامل دیگر تفاوتی بین این ایمپلنت ها وجود ندارد .
از جمله فن آوری های دیگر که روی ایمپلنت انجام می گردد استفاده از لیزر برای متخلخل کردن سطح آن است .